Nieuw Zeeland

De keuze om op reis te gaan naar Nieuw Zeeland & Australië

De keuze om op reis te gaan was op een spontane wijze gegaan, nadat een vriend van mij (Robin), tijdens een blues festival had aangegeven om op reis te willen gaan naar Nieuw Zeeland en vervolgens naar Australië. Ik had hier mijn bedenkingen bij, maar ik wilde heel graag op reis gaan. Al sinds mijn puberteit heb ik aan reizen gedacht, verre bestemmingen bezoeken, avonturen, nieuwe culturen ontdekken, enzovoorts. Binnen mijn familie is er veel aan reizen gedaan! Zo hebben mij tante  en oom een trip gemaakt van 3 jaar met hun enigste vervoersmiddel de fiets. Heb ik veel kaarten van verre bestemmingen zoals Thailand, Indonesië, Australië, en vele andere bestemmingen  ontvangen van met name mij neef en zijn vriendin, die 2 maal 8 maanden hebben gereisd. Ook heeft de Indonesische kant van mijn vader veel te maken met het reisverlangen. Graag zou ik nog Azië bezoeken met als hoofddoel Indonesië.
Na het boeken van het vliegticket en het aanvragen van een visum was er geen weg terug.  Het pakken van mijn rugtas was een lastige klus. Welke kleding heb ik nodig? Ik heb toen besloten voor een paar (broek/ shirt, sokken) warme kleding, zomerse kleding , enzovoorts. Dit heeft goed gewerkt gedurende mijn reis. Je wast regelmatig je kleding en je bent voor alle weersverwachtingen voorbereid.

De vlucht van Nederland naar Nieuw Zeeland

De reis van Nederland naar Nieuw Zeeland heeft in totaal circa 30 uur geduurd. We zijn vertrokken vanuit Amsterdam en zijn vanuit hier direct naar Thailand gevlogen, waar we de overstap hebben gemaakt naar Taiwan. In Taiwan hebben we na 10 uur wachten, de overstap gemaakt richting Sydney. Dit was fijn omdat we hier konden rusten na een lange vlucht. En in Sydney hebben we de laatste overstap gemaakt richting Auckland, de hoofdstad van Nieuw Zeeland.

Onze eerste bestemming Auckland

Eenmaal aangekomen op het vliegveld zijn we per bus vertrokken naar de hoofdstad Auckland. Het tijdsverschil met Nederland is hier 12 uur. We hebben een Hostel in Auckland opgezocht en zijn hier drie dagen gebleven. Het tijdsverschil hebben we overbrugt met een leuke Pubcrawler (ofwel kroegtocht) georganiseerd vanuit het hostel waar we toe verbleven. Het was wennen om in een land te zijn wetende dat dit aan de andere kant van wereld is, wetende dat je een paar maanden gaat werken en reizen. Achteraf is dit natuurlijk een geweldige ervaring, maar op dat moment is het wel erg wennen. In Auckland hebben we wat het een en ander geregeld om te kunnen werken om de boerderij in Lumsden. Het werken op de boerderij hadden we al in Nederland geregeld.  Zo hebben we een bankrekening geopend en hebben we een IRD nummer aangevraagd (dit is voor de belasting in Nieuw Zeeland). Ook heb ik een gitaar gekocht  in Auckland om tijdens de reis nog steeds muziek te kunnen maken.  

Op weg naar Lumsden

De boer van de boerderij waar we gingen werken had voor ons een vliegticket geregeld om van Auckland naar Queenstown te vliegen. Vanuit het hostel in Auckland zijn we per bus weer terug gegaan naar het vliegveld waar we waren aangekomen vanuit Nederland. Deze keer moesten we een nationale vlucht maken van Auckland naar Queenstown. In het vliegtuig zijn we onze manager Nane tegengekomen die een van de twee boerderijen beheerde. Hij is Nederlands en was na een tweeweekse trip naar Nederland weer klaar om te werken in Lumsden, waar hij ook woont.  Het was een mooie vlucht, vooral als je in het Zuidereiland over Fiordland vliegt.  Fiordland is een geografisch gebied in Nieuw-Zeeland dat gelegen is in het zuidwesten van het Zuidereiland. Je kunt vanuit het vliegtuig echt goed zien hoe mooi en bijzonder indrukwekkend dit gebied van Nieuw Zeeland is.
Eenmaal aangekomen op het vliegveld in Queenstown, werden we opgewacht door de vrouw van boer, Lucie. Het was een warm welkom en we hadden hoge verwachtingen van het werk op de boerderij. Lucie had aangegeven dat we een eigen woningen hadden en dat alles in het huis was geregeld behalve het eten. Dit wisten we van te voren en hebben toen gelijk voor een week boodschappen gedaan.
Tijdens de rit naar Lumsden was het gesprek tussen Nane en Lucie  opvallend wat betreft het accent waarmee zei praatte. Ik toen maar deels kunnen verstaan van zei te bespreken hadden. Na de lange rit zijn we afgezet bij onze woning waar toen voor twee en halve maand verbleven. Dit huis was in de middle of nowhere. Het was een ruime woning met een woonkamer/ keuken en 6 slaapkamer. Wat me opviel was de houtkachel midden in de woonkamer en het de hoeveelheid hout wat ernaast lag. Dit was echter heel fijn aangezien het winter was.

Werken op de boerderij

Het was zaterdagavond dat we aan kwamen bij de woning in Lumsden en hebben zondag de gelegenheid gekregen om te acclimatiseren. We zijn toen op zondagmiddag ophaalt door Nane en hebben een rondleiding gehad op de twee boerderijen waar de koeien worden gemolken.
Het aantal koeien is dermate groot dat deze worden verdeeld over twee boerderijen. De ene boerderij in Lumsden heeft 700 koeien en de andere boerderij in Balfour (een nog kleiner dorp dan Lumsden) heeft 500 koeien. We op die dag ook de boer, John ontmoet die de baas is over de twee boerderijen. De koeien hebben op beide boerderijen een flink stuk grond ter beschikking om te grazen, het landschap eromheen is prachtig en ze hebben genoeg ruimte.
Onze eerste werkdag was op de maandag, en we werden om half zes in de ochtend opgehaald met een 4x4 wagen.  Je weet werkelijk waar niet wat je meemaakt als voor het eerst in het donker de koeien gaat ophalen in wei (per wagen). De koeien worden twee keer op een dag gemolken en worden per keer herinnerd dat ze naar de stal moeten lopen om gemolken te worden, dit doormiddel van een alarm bij de uitgang van de wei. 700 honderd achterwerken van koeien en allemaal lopen ze op hun gemak naar de stal. Eenmaal aangekomen bij de ingang van de stal staan er bakken met voer klaar waar ze zichzelf op hun gemak kunnen voelen en zichzelf voederen. Om klokslag 6 uur worden de koeien naar de stal geleid doormiddel van een hekwerk wat achter de koeien naar de stal toe beweegt. In de stal kunnen 40 koeien staan die gemolken worden doormiddel van zogenaamde cups, die handmatig onder de uiers worden geplaatst (dit deden Robin en ik). De cups hebben 4 zuigers die de die de melk van de koeien onttrekken.       

Naast het melken hebben we werkzaamheden gedaan zoals het uitzetten van de wei (de wei word meestal verdeeld in vier stukken), de koeien krijgen per dag twee stukken van de wei, zodat ze vers gras te eten krijgen, zowel in de ochtend als in de middag.  Tijdens ons verblijf was het tevens kalventijd, waarbij de koeien hun kalf krijgen. Dit was een drukke periode, de kalven worden dan van hun moeder gescheiden en in een stal geplaatst. Hier leren ze drinken uit een bak met spenen eraan. Ze drinken dan colostrum melk ofwel moedermelk. Ze blijven hier een paar weken in en gaan daarna de wei in.
We waren niet alleen op de boerderij, we hebben Jeremy en Richard leren kennen en mee samengewerkt ook werkte er een andere backpacker (Roelf) uit Nederland, uit Breda wel te verstaan, de stad waar ik ook vandaan kom. Iedereen had zo zijn taak.
Verder hebben we nog wat kleine klussen gedaan die om en rond de boerderij moesten gebeuren.
We stonden elke dag om vier op en waren rond 7 uur s` avonds klaar. Hier kregen we in de middag 3 uur pauze. We werkte 9 dagen achter elkaar en kregen 3 dagen vrij.
Na een tijd hadden Robin en ik het helemaal gehad om op de boerderij en waren we toen klaar om te gaan reizen. In totaal hebben we twee en halve maande op de boerderij gewerkt.

Plaatsen waar ik (en Robin) ben/ zijn geweest tijdens het verblijf op de boerderij

Queenstown

Tijdens mijn/ onze 3 dagen vrij zijn Robin en ik eenmalig in het stadje Queenstown geweest. We hebben toen voor de eerste keer gelift en zijn opgepikt door een  vrouw die in Queenstown woont. Ze had haar dochter op schoolkamp afgezet en was op weg naar Queenstown. Queenstown heeft een prachtige omgeving en we hebben daar de tweede dag gehiked helemaal naar het hoogste punt, waarvan ook paragliders neerdalen over Queenstown. Verder zijn we uit geweest (Queenstown, de party stad van Nieuw Zeeland) en de derde dag zijn we weer terug gaan liften naar Lumsden, Dit heeft ongeveer 5 uur geduurd. Velen auto`s  passeerden maar uiteindelijk had ik het idee om op het karton waarop Lumsden stond een geldbedrag van $ 50,- te zetten om meer aandacht te vragen. En ja hoor daar kwam een rode auto aanrijden die voor ons stopte. Het was een oud echtpaar die op weg waren naar Gore en voorbij Lumsden gingen. Ik had nog aangegeven er voor te willen betalen omdat het zo lang duurde, maar het paar had aangegeven geen geld te willen. Ze vond het schandalig dat we zo lang moesten wachten;). Eenmaal in Lumsden, hebben ze ons thuis afgezet, aangeboden om boodschappen te doen en de vrouw gaf ten slotte het adres van hun huis in geval dat we ooit in de buurt zouden zijn. Wat gastvriendelijk toch;)  

Te Anau

De tweede 3 vrije dagen zijn we naar Te Anau geweest, we zijn hier wederom liftend naartoe gegaan ( het werd een gewoonte om te liften). We hebben toen een lift gehad van onze buurman (20 meter van ons huis vandaan) die ons naar Mossburn heeft gebracht. Hier hebben we weer gelift en zijn toen opgepikt door een jong koppel die op weg waren naar de Milfort Sound (wat vlakbij Te Anau ligt) om een Cruisetocht te maken. Eenmaal in Te Anau hebben we de eerste dag, het dorp verkend, de tweede dag een stuk van de Kepler track gelopen en de derde dag zijn we weer terug gelift. We verbleven in een klein hostel waar je al gauw merkt dat iedereen met elkaar aan de praat raakt en hun ervaring graag deelt. In het hostel waren voornamelijk hikers.

Ziek op bed

De volgende 3 dagen en de tijd ervoor/ erna waren een ‘total disaster’ ik heb toen veel in bed gelegen omdat ik flinke griep/ diarree had. Uiteindelijk kwam dit doordat ik melk uit de tank had gedronken. Onze collega`s die al jaren bij de boerderij werken nemen elke week een kan melk uit de Tank mee. Natuurlijk is het melk wat uit de tank komt nog niet gedestilleerd, hierdoor zitten er bacteriën in die mijn lichaam nog niet kent en gaat je lichaam zich weren tegen deze bacteriën (zo vertelde de dokter uitgebreid. Een dokter bezoek in Nieuw Zeeland kost $ 60,- (+/- 36 euro) voor een half uurtje, vraag naar het bonnetje en je kunt dit vervolgens weer terug declareren bij de zorgverzekering/ reisverzekering in Nederland.
De boer had aangegeven dat ik me maar aanstelde en heb 1 dag geprobeerd te werken. Dit ging voor geen meter en ben in de middag maar weer ziek op bed gaan liggen. In totaal ben ik twee weken ziek geweest en heb in de tweede week dat ik ziek was naar de huisarts gebeld voor een afspraak. De boer geloofde dit niet en heeft de dokter gebeld of ik wel werkelijk een afspraak had gemaakt. Dit om maar aan te geven dat in een boerencultuur iedereen op elkaars lip zit. Normaal hadden Robin en ik op dezelfde dagen vrij, maar omdat ik ziek was geweest was dit niet meer het geval.:(. Robin heeft op zijn vrije dagen een auto gekocht in Gore een Nissan Primera, waar we naar het boerderij leven mee zijn gaan reizen. We hoefden niet meer te gaan liften.

Te Anau -> Tuatapere -> Invercargill -> Bluff -> Gore -> Lumsden

De eerst  volgende gelegenheid dat ik vrij had, heb ik de auto kunnen testen en heb een loop gemaakt van Lumsden naar Te Anau, richting Tuatapere, Invercargill, Bluff, Gore en vervolgens weer terug naar Lumsden.
De eerste dag heb ik bij Lake Manapouri een hike gedaan langs het strand en een stukje door de bossen. Ben toen terug gereden naar Te Anau. De eerste nacht heb ik in hetzelfde hostel geslapen als de eerste keer dat ik in Te Anau was met Robin. Het hostel heet YHA Te Anau. De volgende dag ben ik richting het zuiden gereden, richting Tuatapere. Het was opvallend hoe mooi deze cruise tocht was en hoe weinig auto`s ik had gezien. De weg die vanuit Te Anau naar Tuatapere loopt heet, Blackmount- redcliff road. Tijdens de trip heb ik een bezoek gebracht aan Lake Monowai en heb daar gewandeld. Heb mijn trip toen vervolgd naar Tuatapere. Eenmaal bij Tuatapere moest ik nog doorrijden richting en langs de zuidkust. Ik wou nog een stuk van de Tuatapere Hump Ridge track lopen. Dat laatste stukje naar de track was spectaculair. Je rijd langs kliffen op gravel road en het wat koeienfarms langs de weg. Het regenden licht maar gaf een mooi contract met de zon die af en toen door wolken scheen, de kliffen op de voorgrond en de Tasman Sea op de achtergrond. Ik heb mijn auto geparkeerd bij een verlaten farm en ben toen mijn wandeling begonnen. De track gaat een lange tijd door in bos waar veel verschillende vogels te zien zijn en plots liep ik op een ver uitgestrekt strand waar niemand was te bekennen behalve ikzelf. Dit was zeer indrukwekkend. Blijf niet te lang stilstaand op het strand want dan komen al gauw tientallen vuurvliegjes op je af. Deze vervelende vliegjes steken je werkelijk waar helemaal lek;) Volgende de Maori cultuur beschermen de vuurvliegjes het stuk `heilig land` tegen menselijke aanwezigheid. Ik ben halverwege het strand weer teruggelopen naar de auto en heb toen mijn trip vervolgd naar Invercargill via Riverton. Invercargill was de eerste drukke stad waar ik met de auto links heb gereden. Ik heb daar een nog een tijdje gereden om in een drukke stad links te rijden. In Invercargill heb ik wat gegeten en ben toen doorgereden naar Bluff. De nacht was aangebroken en heb toen een rustig plekje opgezocht waar ik de auto kon parkeren en ben toen op de achterbank van de auto in slaap gevallen. Het was een onrustige nacht waarbij ik regelmatig wakker ben geworden omdat het slapen op de achterbank niet echt comfortabel is. In de volgende ochtend ben ik naar het uitkijkpunt gereden met stukje weg wat heel erg steil is. Eenmaal boven had je een prachtig uitzicht over het havenstadje Bluff en de Tasman sea/ Foveaux Strait. Ik heb daar toen met het prachtige uitzicht ontbeten en heb mijn ouders vanaf dit punt gebeld omdat ik een hele hoge telefoonmast zag staan, en het al weer een tijd geleden was dat ik mijn ouders had gesproken.

Het begin van de reis in Nieuw Zeeland

Het werken en de tussentijdse reisjes zaten erop en we waren klaar om te gaan reizen met het geld wat we hadden verdient, de auto stond klaar en we hadden er zin in. Robin en ik wilde de reis beginnen met een 3 daagse hike van de Milford Sound track. Nieuw Zeeland kent 7 great walks waaronder de Milford sound track de populairste is (zie http://www.greatwalks.co.nz). De Milford Sound track ligt in de Fiordlands ten Zuidwesten van Nieuw Zeeland. De boer had ons geattendeerd om het huis waar we 2,5 maand waren verbleven netjes achter te laten. We hebben het huis geheel opgeruimd, gestofzuigd en het gras gemaaid. We hadden al onze spullen in de auto gedaan en we zaten klaar om te gaan rijden. Robin draaide de sleutel in het contact om en ja hoor de auto start niet;(. Geweldig moment dat de auto het niet deed. We hebben de AA (wegenhulp) gebeld waarvan Robin lid was. Dan maar een uurtje wachten. We wisten dat de auto een kleine accu heeft en dat deze waarschijnlijk op zou zijn. Na een tijdje wachten was daar eindelijk de AA wegenhulp. En ja hoor de accu was leeg, doordat we daarvoor steeds kleine afstanden hadden gereden. We moesten hier in het vervolg goed voor oppassen, want we wilden niet in `the middle of no where` waar geen telefoonbereik is (wat in nieuw zeeland regelmatig voor komt) in de problemen raken.
We konden gaan en zijn vanuit Lumsden via Mossburn naar Te Anau gereden en zijn weer naar hetzelfde hostel gegaan waar we eerder zijn verbleven (voor mij al de derde keer). De volgende dag hebben we de track voorbereid door eten en drinken in te slaan, kampeer spullen, tickets te regelen voor de huts, tickets voor de boottocht en een gps beacon (voor het geval er iets zou gebeuren tijdens de track). Normaal vertrek je per boot over Lake Te Anau naar de het begin van de Milford Sound track, vervolgens loop je de track in drie dagen met de tussenstops in de huts en word je aan het einde opgehaald per boot naar de Milford Sound. Omdat er veel lawines waren aan het begin van de track werd geadviseerd om de track vanaf het einde te beginnen, vervolgens naar de eerste hut (Dumpling hut) te lopen en daar alle spullen te stallen. De tweede dag naar het hoogste punt te lopen (MacKinnon Pass) vervolgens weer terug naar de hut te gaan waar we onze spullen hadden gestald en de derde dag weer terug naar het eindpunt te lopen. Dit hebben we dan ook gedaan.
De tweede dag dat we in Te Anau waren, hebben we onze backpack ingepakt met de benodigdheden voor de track, hebben het eten en drinken gelijk verdeeld en waren klaar om op de derde dag dat we nog in Te Anau waren richting de Milford Sound te rijden. In het hostel hebben die afgelopen dagen toen leuke mensen ontmoet, hebben samen muziek gemaakt en reiservaringen gedeeld. Een van de personen die we hadden ontmoet is Petr, hij komt uit Tsjechië en was van plan om de Kepler track te gaan lopen. We hebben hem afgezet bij het begin van de Kepler track en hebben contactgegevens uitgewisseld. Later zou Petr met ons mee gaan naar The Catlins.

Richting Milford Sound

Na het afzetten van Petr, zijn we richting de Milford sound gereden. Autorijden op de weg naar Milford Sound is een avontuur op zich. En de eerste grote testcase voor ons allebei. De weg staat bekend als een van ‘s werelds mooiste alpiene autoroutes, met scherpe bochten, slingerende klimmetjes en steile afdalingen. O ja we hadden onze auto ‘ Henrie’ genoemd. Het was voor mij een prachtige ervaring om deze weg te rijden. Met hoge rotsachtige gebergte. Onderweg hebben we tevens een Nederlandse man ontmoet die we ook in het hostel waren tegengekomen. Hij stond op zijn gemak op de weg te filmen. We zijn die dag verbleven bij de Milford sound Lodge. Die avond heeft een kiwi mij hert aangeboden om er wat van te proeven. Het was eerlijk mals en hij zei dat zijn dochter van 15 het hert had geschoten. Hij voegde er aan toe dat het haar 100ste hert was wat ze had geschoten. Herten zijn in Nieuw Zeeland een pest. 

Milford Sound track

De volgende dag zijn we vroeg opgestaan en waren allebei klaar om de track te gaan beginnen. We moesten verzamelen in de hal van de Milford Sound Lodge. We waren niet de enigste die de Milford Sound track gingen lopen. Er waren wat dagjes mensen bij en een gids. We reden vanuit de Milford Sound Lodge naar haventje waar vanuit het bootje zou vertrekken. Het was een regenachtige dag, wat veel voorkomt in dit gedeelte van Nieuw Zeeland. De boottocht duurde nog geen kwartier en we waren al snel aan het begin (Normaal het eind) van de Milford Sound track. Al snel waren we de mensen die een dagtocht hadden geboekt al snel voorbij. Zij gingen maar een klein gedeelte doen van de track en hebben het mooiste van de track gemist. Na een tijdje lopen had Robin flinke buikpijn. Na een kleine pauze zijn we weer verder gelopen. Het begin was veelal bebossing wat we zagen. Het was regenachtig en er hing een flinke mist wolk. Ik had geen regenjas bij en al snel was mijn skijas gevuld met vocht, waardoor dit een paar kilo zwaarder was geworden. Verder had ik en Robin goede hike schoenen, dit een geen luxe. Het pad was veelal gravel en takken/ bladeren. Onderweg kom je met dit regenachtige weer, prachtige watervallen tegen. Schitterend helder water vanuit de bergen. We hebben veelal van deze watervallen gedronken aangezien het puur en zuiver water is. Na een tijdje in de bebossing te hebben gelopen kwamen we in het vallei terecht. Wat een openbaring, ineens kijk je tegen meters hoge bergen en zie je smalle watervallen van een flinke hoogte naar beneden zien vallen. Een mistwolk hangt om de bergen en je bent een met de natuur. Er is niemand en het voelt geweldig. Onderweg heeft Robin nog wat overgegeven, maar is toch doorgegaan, wat een doorzetter. Aangekomen bij de hut, waren we helemaal op, hebben wat bijgeslapen en hebben toen wat gegeten en zijn toen weer gaan slapen. De eerste dag hebben we 18 kilometer gelopen. De tweede dag zijn we naar de MacKinnon hut gelopen. Dit was een steile klim van 3 kilometer in circa 7 kilometer. Onderweg was de track helemaal weggespoeld door een rotsen lawine. De track was compleet weggevaagd. Het moeilijk te zien waar de track verder liep. We zijn toen via rotsen lawine omhoog geklommen en we kwamen uit in een totale verwoestende gebied en zagen de brug vanuit dit punt waar de track verder liep. We zijn toen via een lastige parcours naar de brug gelopen en we waren weer back on track. Hebben toen gepauzeerd en zijn in een go naar boven geklommen. Ook weer een prachtige omgeving om in te lopen met een andere vegetatie en vele watervallen. Eenmaal boven zijn we de eerste mensen tegenkomen, een gezin uit Nieuw Zeeland. Zij hebben de originele track gelopen vanaf het begin. Zij gaven aan dat het wel mee viel met de lawines en zijn naar de hut gelopen waar wij onze spullen hadden gestald. Eenmaal bij de MacKinnon hut had je een prachtig uitzicht over de vallei in de andere richting. Echter alleen als de mist wolk in de vallei wegtrok. Het was erg mistig op die hoogte en je kon niet ver kijken. We hadden genoten van het uitzicht en we zijn weer terug gelopen naar de hut. Hier kwamen we het gezin weer tegen die eerder hadden gezien en hebben samen de avond doorgebracht. Zij gaven aan dat we ook echt de Routeburn track moesten gaan lopen. Deze is ook gelegen in de Fiordlands. Het gezin moest de volgende dag een boot eerder hebben dan wij en zijn de volgende dag eerder vertrokken. De derde dag regende het niet en we hadden een totaal ander uitzicht tijdens het teruglopen naar het eindpunt. Het was helder en je kon ver vooruit kijken, dit was nog mooier dan de eerste dag. Bij het eindpunt zijn we opgepikt en weer terug gevaren naar de Milford Sound. Onderweg zagen we een groep dolfijnen zwemmen. De schipper vaarder achter de groepen dolfijnen aan en Robin en ik waren nog nooit zo dicht bij dolfijnen in het wild geweest. Wat een geweldige ervaring. De rit zijn we per bus weer afgezet bij de Milford Sound Lodge. De volgende dag zijn we weer naar Te Anau gereden. We hebben in het hostel waar we eerder waren, gerelaxt en hebben toen besloten dat we de Routeburn track wilden gaan lopen, aangezien we in de ‘buurt’ waren. We hebben de Beacon teruggebracht (gelukkig was er niets gebeurd) en hebben voorbereidingen getroffen voor de Routeburn track. Wat een gekken zijn we toch zeiden we tegen elkaar, dat we in zo`n korte tijd weer een flinke track gaan lopen….;). Zie http://www.doc.govt.nz voor informatie.

Route burn track

En daar vertrokken we weer van Te Anau richting het begin van de Route burn track (beginpunt the Divide). Het is dezelfde weg richting de Milford Sound, echter is het beginpunt van de Routeburn track halverwege de route. Zodra we de auto uit stapte, zagen we een echtpaar voorbij lopen en de man had een jachtgeweer bij zich. Hij was van plan gedurende de track te gaan jagen. Als men in Nieuw Zeeland wil gaan jagen dan heeft men ten alle tijden een wapenvergunning nodig. Wanneer een dier een plaag vormt dan mag zonder jachtvergunning op dat dier gejaagd worden.
Wanneer je de track begint merk je gelijk hoe steil de track begint. Van de Divide naar de eerste hut (Lake Howden Hut) is 3,4 kilometer en stijgt van circa 500 meter naar 1000 meter boven zeeniveau. Tijdens de route naar de hut is er een extra track, namelijk de Key Summit track. Omdat we zwaar bepakt waren, wilden we eerste de rugtassen naar de Lake Howden hut brengen, om vervolgens weer terug te lopen en de Key Summit track te lopen. Wat opviel is dat we tijdens het eerste stuk al wat mensen zagen tijdens de track, in tegenstelling tot de Milford Sound track. Eenmaal aangekomen bij de hut hebben we wat gegeten en gedronken het was heerlijk warm weer. Tijdens onze break bij de hut hebben we een mede reiziger ontmoet waar we mee aan de praat zijn geraakt. Hij reisde per fiets door Nieuw Zeeland en had een jaar de tijd om dit te doen. Fietsen en lopen dat is wat ik tijdens deze reis het meeste doe, zo zij hij. Hij komt uit Noord Frankrijk en is architect van beroep, had al een project in Nieuw Zeeland gedaan en was bezig zijn Engels te verbeteren tijdens zijn reis. Het meeste wat er van heb onthouden is zijn stopwoordje ` Exactly`. Toen was het tijd om terug te lopen en de Key Summit sitetrack te gaan lopen. En ja hoor wie kwamen we tegen, Petr uit Tsjechië. Petr had de Kepler track gelopen terwijl wij de Milford Sound track hadden gelopen en kwamen elkaar tegen tijdens de Routeburn track. Wat een toeval! Hij had zojuist de Key Summit sitetrack gelopen, en hebben toen afgesproken om elkaar weer te ontmoeten tijdens de track tussen de eerste hut (Lake  Howden Hut)en de tweede hut (Lake Mackenzie hut) waar we die nacht zouden verblijven.
De Key Summit sitetrack was ongelooflijk mooi vanuit hier heb je op 1000 meter boven zeeniveau een uitkijk over de hele vallei tot aan de Tasman oceaan. Het heldere weer was een must om veel te zien tijdens de track. Weer terug bij de Lake Howden hut, hebben we onze rugtassen gepakt en hebben we onze track vervolgd richting de Lake Mackenzie hut. Tijdens dit stuk van de track zaten er een paar steile stukken tussen, prachtige watervallen (drinkbaar), mooi uitzicht en kwamen we onze mede reizigers uit Tsjechië en Frankrijk tegen. We hebben toen genoten van het mooie uitzicht, al wat hoger, en bijgepraat. Met vieren hebben we track gelopen tot aan de Mackenzie hut. Het was druk bij de hut, iedereen, behalve wij waren bij de hut, het was compleet volgeboekt. Het was immers ook public holiday`s voor de lokale inwoners van Nieuw Zeeland (Kiwi`s). Na wat praatjes met de mensen die er al waren, hadden we onze spullen naar de gezamenlijk slaapkamer gebracht, onze zwemoutfit aangetrokken en duik genomen in de Mackenzie Lake. Wat koud was dat zeg, maar wel heerlijk als je zo lang hebt gelopen met zware bepakking. Snel hebben we ons weer aangekleed en zijn toen de site track gaan doen naar split rock. Tijdens de track hebben we een stel Kea`s gezien en een reusachtige rots die gespleten is.
Na de Routeburn track te hebben gelopen waren Robin en ik van plan om The Catlins te gaan doen in het Zuidoosten van Nieuw Zeeland. Petr zou dan nog maar een paar weken in Nieuw Zeeland zijn en zou graag The Catlins met onze bezoeken. We hebben toen onze telefoonnummers uitgewisseld en zouden later contact hebben.
De volgende dag zijn Robin en ik verder gegaan met de track. Het was weer een heldere en warme dag, wat een geluk. Dit keer was ons doel de Harris Saddle bunker. Een klim met steile/ gladde stukken ertussen en begint vanuit de Mackenzie hut, 1000 meter naar 1500 meter boven zeeniveau, in circa 9 kilometer. Dit is wel degelijk het mooiste stuk, alleen maar 360 graden views over de Fiordlands. Vooral in deze periode was het mooi met sneeuw op de bergtoppen.

To be continued..;)